ნაცრისფერია ზეცა,

გამოხვეული ნისლში,

კიც ვარ მუღამზე, ვერც ვარ

უმისამართოდ ვისვრი,

მე დაბნეულის მზერას,

ვერ შევატოვებ ვერც ვის,

რადგან პასუხად მჯერა,

ისიც უაზროს მესვრის.

დღევანდელობა

ეს დინჯი წუთისოფელი,

საკაცობრიო აკვანს ჰგავს,

ჩვენც საზრდოს კუთვნილს მოველით,

სულისა, ხორცს რომ აკრავს გარს.

ის ათი მცნება ქრისტესი,

სულ რომ გვახსოვდეს ვალია,

განსჯის ნაყოფი ისეთი, სულ რომ უხდება ძალიან.

და რაღა მაინც ავს სთესენ,

ჟინის რომ არ ჰკლავს არც წყურვილს,

სიბრძნის უზადო ნაკვესებს,

დროა მივუგდოთ აწ ყური.