ზუჰდიათი არის ერთ-ერთი ახალი ჟანრი. ომაიანთა ხანის დასასრულს წარმოიშვა რელიგიური მოძრაობა, რომელიც ყველანაირ ამქვეყნიუ სიმდიდრეზე ამბობს უარს. სმ მოზრაობის პოეტების ლექსები შეიცავენ გაფრთხილებას სიკვდილის გარდაუვალობაზე, სიმდიდრის უაზრობაზე. ნამდვილ აყვავებას ამ ჟანრმა მიაღწია აბასიანთა პერიოდში. ამ ხნის პირველი პოეტია აბუ ნუვასი. ზუჯდიათში უკვე აისახა საკიტხები ნების თავისუფლებაზე, ადამიანის მიერ ჩადენილ ცუდ საქმეებზე, მათ პასუხისმგებლობაზე, . ამ ყველაფრის ასახვბას ვპოულობთ აბუ-ლ-ატაჰიას პოეზიაში, რომელიც ზუჰდიატის მწვერვალად ითვლება. ის მძაფრად გამოხატავს იმდროინდელ სოცილაურ კრიტიკას, აკრიტიკებს საზოგადოების დაყოფას სოცილაური ფენების მიხედვით, ეს მისთვის ზედმეტად მარაზმატიკულია. ზირითადი განწყობა ლექსებისა არის პესიმისტური. ბიოგრაფიული ცნობებით ის დაიბადა ქ.ქუფაში, შემდეგ გადავიდა საცხოვრებლად ბაღდადშ, მუშაობდა ხელოსნად და ამით ირჩენდა თავს. ის ზუჰდიათის ფილოსოფიურ-რეფლექსური მიომართულების პირველი სერიოზული წარმომადგენელია. პირდაპირი წინამორბედი მისი არის დიდი არაბი პოეტი აბუ-ლ-ალა ალ-მაარი. ათაჰიას დივანს სრული სახით ჩვენამდე არ მოუღწევია. თუმცა ზუჰდიათების კრებული კი შემორჩენილია. აბუ ნუვასი ანუ-ლ-ათაჰიას თავის თავზე მაღლა აყენებდა, დიდ პატივს მიაგებდა. ათაჰია თავის შესაზლებლობებს სხვადასხვა ჟანრში ცდიდა, მაგრამ ყველაზე კარგად მან თავი სწორედ რომ ამ ჟანრში, ზუჰდიათში ჰპოვა. მან საკუთარი თავი ხამრიათშიც კი მოსინჯა. ის ცინიზმი, რომელიც მის შემოქმედებას ახასიათებს ზუჰდიათში ასევე ჩანს მის მიერ დაწერილ ღაზალებსა და ხამრიათში.ის სიყმაწვილეში წერდა ასკეტურ ლექსებს, შემდეგ უკვე ცხოვრების ამაოების შცნობამ, შეგნებამ მთლიანად შცვალა მისი ხედვა და ზოგადი, ცხოვრებისეული განწყობა, შსაბამისაც შცვალა მისი შემქომედებაც და გახდა უფრო და უფრო პესიმისტული.
