პლასტმასით დაბინძურება ანტიბიოტიკების მიმართ რეზისტენტული ბაქტერიების ზრდას უწყობს ხელს.

პლასტმასით გამოწვეულმა დაბინძურებამ შესაძლოა არა მხოლოდ გარემოს მიაყენოს ზიანი, არამედ ანტიბიოტიკების მიმართ რეზისტენტული ბაქტერიების გავრცელებაც შეუწყოს ხელი, ნათქვამია ჟურნალ Journal of Hazardous Materials (JHM) მიერ გამოქვეყნებულ მასშტაბურ კვლევაში. ავტორებმა გააანალიზეს პლასტმასის სასიცოცხლო ციკლი - ნედლეულის მოპოვებიდან და წარმოებაში გამოყენებიდან, უტილიზაციამდე და ხელმეორედ გადამუშავებამდე - და აღმოაჩინეს მრავალი მექანიზმი, რომელსაც შეუძლია წამლის მიმართ რეზისტენტობის ზრდას შეუწყოს ხელი.

ადრეულ ეტაპებზე - ნავთობისა და გაზის მოპოვებისას პლასტმასისთვის გამოიყენება ბიოციდები, ხოლო როდესაც ნედლეული გარემოში იფანტება, გამოიყოფა მძიმე მეტალები და არომატული ნაერთები. ამ ნივთიერებებმა შეიძლება გამოიწვიოს ე.წ. თანა-სელექცია, როდესაც მიკრობები ეგუებიან ტოქსინებს და ერთდროულად იძენენ ანტიბიოტიკების მიმართ რეზისტენტობას.

წარმოების დროს პლასტმასს ემატება პლასტიფიკატორები, სტაბილიზატორები და ანტიმიკრობული კომპონენტები, რომლებიც მჭიდროდ არ არის დაკავშირებული პოლიმერთან და თანდათან ირეცხება. კვლევები აჩვენებს, რომ ასეთ ნივთიერებებს შეუძლიათ ბაქტერიებში რეზისტენტული გენების გადაცემის სტიმულირება.

საფრთხე გამოყენების შემდეგაც რჩება: რეზისტენტული შტამები გვხვდება ნაგავსაყრელებსა და ნაგავსაყრელის ფილტრაციებში, ხოლო ზღვებსა და მდინარეებში წარმოიქმნება ე.წ. „პლასტისფერო“ - მიკროორგანიზმების კოლონიები პლასტმასის ნარჩენების ზედაპირზე, სადაც რეზისტენტობის გენები განსაკუთრებით აქტიურად ცირკულირებენ. პლასტმასის გადამუშავებისას სიტუაცია მძიმდება: ხელახლა გამოყენებულ მასალებში შეიძლება გაიზარდოს ლითონებისა და დანამატების კონცენტრაცია, ხოლო ტექნოლოგიური პროცესებიდან მიღებული სარეცხი და სადეზინფექციო საშუალებები ჩამდინარე წყლებში ხვდება, რაც კვლავ ქმნის თანასელექტირების პირობებს.

ავტორები ხაზს უსვამენ, რომ პლასტმასის რეზისტენტული ინფექციების ფორმირებაზე ზემოქმედების მინიმიზაციისთვის საჭიროა წარმოების ახალი სტანდარტები და ყოვლისმომცველი მონიტორინგი.