თითქმის 500 წლის წინ, აფრიკელი მეომარი ჩავიდა იაპონიაში და ის იყო პირველი უცხოელი, რომელიც სამურაი გახდა. დიდი სიმაღლე, ფიზიკური ძალა, სიმამაცე და ერთგულება დაეხმარა მას სამურაების ელიტაში შესვლაში და ლეგენდად აქცია. როგორ მოხვდა „შავკანიანი“, მეტსახელად იასუკე, ამომავალი მზის ქვეყანაში და რა ქმედებებით გახდა ცნობილი?
სამწუხაროდ, უცნობია, რომელი ქვეყნიდან ჩამოვიდა და რას აკეთებდა სამშობლოში ეს მეომარი. ზოგიერთი წყარო ამბობს, რომ ის დაიბადა მოზამბიკში, ზოგი კი ამბობს, რომ ის დაიბადა ნიგერიაში. იასუკე იაპონიაში ჩავიდა იეზუიტ ალესანდრო ვალინიანოსთან, მისიონერთან ერთად 1579 წელს.
ზოგი ამტკიცებს, რომ ის მონა იყო, მაგრამ ამის არანაირი მტკიცებულება არ არსებობს. ისტორიკოსები თვლიან, რომ იასუკეს მნიშვნელოვანი საბრძოლო გამოცდილება ჰქონდა. სხვაგვარად უბრალოდ შეუძლებელია მისი საოცარი აღმავლობის ახსნა იაპონიის სამხედრო ელიტაში. აფრიკელის გარეგნობა გამორჩეული იყო. სამურაი მაცუდარა იეტადამ, რომელიც ერთ-ერთმა პირველმა დაინახა იასუკე, ასე აღწერა:
“მისი სიმაღლე იყო 6 სიაკუ და 2 სუნა(დაახლ. 188 სმ) ... ის შავი იყო და კანი ნახშირის მსგავსი ჰქონდა."
დღეს მის სიმაღლეს გიგანტურს ვერ ვუწოდებთ, მაგრამ მე-16 საუკუნეში, როცა მოვლენები განვითარდა, იაპონელი მამაკაცის საშუალო სიმაღლე 157 სმ იყო, ამიტომ უცხო ადამიანს გიგანტად აღიქვამდნენ. ჩამოსვლიდან მალევე, იასუკე შეხვდა ოდა ნობუნაგას კიოტოში. ის იყო მთავარი ფეოდალი, ერთ-ერთი პირველი დაიმეს სამი მეთაურიდან, ვინც აიღო იაპონიის გაერთიანების ამოცანა.
დაიმეზე შთაბეჭდილება მოახდინა უცხოელი სტუმრის გამოჩენამ. უპირველეს ყოვლისა, მან ქვეშევრდომებს უბრძანა, სასწრაფოდ გაეწმინდათ სტუმრად მყოფი ბიჭი შავი საღებავისგან. როდესაც მიხვდა, რომ ეს შეუძლებელი იყო, იასუკე თავის ციხესიმაგრეში მიიწვია.
სტუმარმა გააოცა მასპინძელი იაპონური ენის შესანიშნავი ცოდნითა და შორეული ქვეყნებისა და აფრიკის, არაბეთისა და ინდოეთის მცხოვრები ხალხის შესახებ ისტორიებით. მალე იასუკე კვლავ მიიწვიეს სასაუბროდ. ამრიგად, ძლიერი მეგობრობა დამყარდა ოდა ნობუნაგასა და იასკეს შორის.
თავად დაიმე არ ყპფილა ჩვეულებრივი პიროვნება იმ დროისთვის. ის თანამემამულეებს ექსცენტრიულ ადამიანად ეჩვენებოდათ, რადგან ხშირად ევროპულ სამოსში გამოწყობილი დადიოდა. საბრძოლო ხელოვნების მგზნებარე გულშემატკივარი, ნობუნაგა დაინტერესებული იყო სხვა ქვეყნების სამხედრო საქმეებითა და იარაღით. ის ასევე მიისწრაფოდა მეცნიერებისკენ, არასოდეს უშვებდა ხელიდან შესაძლებლობას, უცხოელებისგან რაიმე ახალი ესწავლა.
ფრანგულ-ივუარელი მწერალი სერჟ ბილე, რომელმაც დაწერა რომანი იასუკეს შესახებ, ითვლება ერთ-ერთ ყველაზე მცოდნე სპეციალისტად მისი ცხოვრების საკითხებში. შავკანიანი მეომრის შესახებ მან ასე თქვა:
„იასუკე სულით მეომარი იყო. მას ესმოდა იაპონიის კულტურული კოდექსი და უყვარდა ცეკვა და უტენსის წარმოთქმა, ეპიკური პოეზიის ფორმა სუაჰილიზე. ამიტომ, ზოგიერთი ისტორიკოსი თვლის, რომ იასუკე შეიძლება დაბადებულიყო თანამედროვე მოზამბიკის ტერიტორიაზე. სუაჰილზე კვლავ ლაპარაკობენ ამ ქვეყნის ჩრდილოეთით. ნობუნაგა კი იყო ხელოვნების მფარველი და მუსიკალური დრამის ნოჰ ჟანრის მოყვარული, კლასიკური იაპონური ხელოვნების ფორმის."
სხვადასხვა ერის ორმა პროგრესულმა წარმომადგენელმა იპოვა ერთმანეთი. ოდა ნობუნაგას შეუყვარდა შავგვრემანი მეომარი და მისი ოჯახის წევრად მიიჩნია. აფრიკელი იმ მცირერიცხოვანთა შორის იყო, ვინც ძლიერ მმართველთან ერთად სადილობდა.
წელიწადზე ნაკლები იყო გასული, როცა ნობუნაგამ იასუკე სამურაი გახადა. ეს გაუგონარი რამ იყო – ასეთი პატივი ჯერ არცერთ უცხოელს არ მიუღია. მოგვიანებით ეს ნორმად იქცა და ინგლისელები და ჰოლანდიელები სამურაებად მიიღეს. იასუკემ მონაწილეობა მიიღო მრავალ ბრძოლაში დაიმესთან ერთად. თანამედროვეებმა აღნიშნეს, რომ აფრიკელს 10 ადამიანის ძალა ჰქონდა და აბსოლუტურად არ იცოდა თუ რა იყო შიში.
იასუკე მეგობართან და ბატონთან ერთად იყო ბოლომდე. 1582 წელს დაიმეს უღალატა მისმა ერთ-ერთმა უახლოესმა თანამოაზრემ აკეჩი მიცუჰიდემ. მისმა მეომრებმა ალყა შემოარტყეს ნობუნაგას კამერებს და ცეცხლი წაუკიდეს, სურდათ ფეოდალის ცოცხლად დაჭერა. იასუკე და დაიმე ერთ-ერთ ოთახში ცეცხლში აღმოჩნდნენ. დაიმემ სეპუკუს რიტუალს მიმართა, ( თვითმკვლელობის ფორმა მუცლის გამოფატვრით) თავი მოიკლა და თავის მეგობარს მიანდო მისი ყველაზე მნიშვნელოვანი ნაწილი - თავის მოკვეთა.
გარდაცვალებამდე ოდა ნობუნაგამ იასუკეს სთხოვა შვილისთვის მისი თავი და ხმალი წაეღო. ასეთი დავალება უმაღლესი ნდობის გამოვლინება იყო და ჩვეულებრივ ახლო ნათესავები ასრულებდნენ. შავკანიანმა სამურაიმ შეძლო დამწვარი კამერების დატოვება და დაიმეს უკანასკნელი სურვილი შეასრულა. სამწუხაროდ, სწორედ აქ მთავრდება იასუკეს ისტორია. უცნობია რა ბედი ეწია მას შემდეგ იასუკეს.
ისტორიკოსებისთვის ცნობილი იასუკეს ცხოვრება მხოლოდ სამ წელს მოიცავს, 1579 წლიდან 1582 წლამდე. ამის მიუხედავად, შავკანიანი სამურაი იაპონიაში უყვართ და პატივს სცემენ. მის შესახებ წერენ წიგნებს, ქმნიან ანიმეებს და ხატავენ მანგებს. იაპონელთა რამდენიმე თაობა გაიზარდა კურუსუ იოშიოს მიერ დაწერილი საბავშვო წიგნის კუროსუკეს („კურო“ იაპონურად ნიშნავს „შავს“) კითხვით. 
