გალაკტიონ ტაბიძე ყველასათვის საყვარელი, განსაკუთრებული და გამორჩეული პოეტია. მისი ლექსების იდუმალება, ჰარმონიულობა ყველას ხიბლავს, თითქოს აჯადოებს წამკითხველსა თუ მსმენელს:

"...როგორც ნისლის ნამქერი, ჩამავალ მზით ნაფერი,

მღელვარებდა ნაპირი სამუდამო მხარეში;

არ ჩანდა შენაპირი, ვერ ვნახე ვერაფერი,

ცივ და მიუსაფარი მდუმარების გარეშე!

მდუმარების გარეშე და სიცივის თარეშში,

სამუდამო მხარეში მხოლოდ სიმწუხარეა!

ცეცხლი არ კრთის თვალებში, წევხარ ცივ სამარეში,

წევხარ ცივ სამარეში და არც სულს უხარია..."

ვნახოთ, რა ვიცით და გვახსოვს გალაკტიონის შესახებ: