პოეზია ტაძრის გზა 2016, 25 ივლისი, 19:53 იღვიძებ და ხვდები, ისევ თავიდან იძირები დეპრესიის მორევში, ისევ გეხვევა ფეხზე, რაღაც უცნაური ბორკილი და არსად გიშვებს, ისევ იკეტები და ისევ შენთავთან მარტო რჩები, არავინ გინდა, არავის საუბარი არ გამშვიდებს, პირიქით, უფრო ღიზიანდები, ზიხარ და უყურებ რაღაც წერტილს და ამასობაში უსასრულობაში იკარგები, იკარგები და შენი უხილავი ძაფებით ვეღარსად ეჯაჭვები, ხვდები, უფრო მეტად გინდა გაქცევა, გარბიხარ .. უკან მოუხედავად და ერთადერთი რაც გაჩერებს ზემოთ აზიდული ეკლესიის გუმბათია, აი მაშინ ხვდები, რომ შენ ასე არ უნდა იქცეოდე, შედიხარ, მშვიდდები და ახლა უფრო სასიამოვნოდ იკარგები შენ თავში . 30 2-ს მოსწონს
|