ქალმა და მცირე ასაკის ვაჟმა, რომელიც მას და მიგელს ქორწინებიდან დარჩათ, არაერთხელ ამაოდ სცადეს კაპიტნის წაყვანა სახლში, მაგრამ ეს ვერ მოახერხეს; ძაღლი მათ სახლში არ მიჰყვებოდა და გარინდებული იწვა პატრონის საფლავზე. რამდენჯერმე ძალითაც კი წაიყვანეს შინ, მაგრამ ამაოდ; წაიყვანდნენ, ხელიდან უსხლტებოდათ და საფლავზე გარბოდა. ისევ და ისევ.

ბოლოს, გარდაცვლილი მიგელის ცოლმა და ვაჟმა ცხოველის სახლში ძალით წაყვანის მცდელობებს თავი დაანებეს და უკვე საფლავზე მიჰქონდათ საჭმელი საბრალო პირუტყვისთვის, რომელიც საკუთარ პატრონს გამწარებული გლოვობდა.

მესაფლავეებმა თქვეს, რომ ძაღლმა ზუსტად იპოვა პატრონის საფლავი. ის ყნოსავდა სხვადასხვა საფლავებს და ბოლოს სწორედ იმ ქვასთან დაწვა, რომელიც მის პატრონს ეკუთვნოდა. ამ ამბით ყველა გაოცდა, რადგან საქმე იმაშია, რომ მიგელ ჰუსმანი სულ სხვა ქალაქში ცხოვრობდა, საფლავი კი სხვა ქალაქში მდებარეობს. გარდა ამისა, სასაფლაოზე ათიათასობით სამარეა. როგორ ამოიცნო ძაღლმა პატრონის საფლავი ამდენ უცხო საფლავს შორის, ჯერაც გამოცანად რჩება.

ძაღლი თანდათან დაუმეგობრდა მესაფლავეებს. ისინი კვებავდნენ, ათბობდნენ ცხოველს ცივ ამინდში და ვეტერინართანაც კი წაიყვანეს, როცა ავად გახდა.

კაპიტანმა თერთმეტი წელი გაატარა მარტოობაში. სიცოცხლის ბოლო რამდენიმე დღის მანძილზე ავადმყოფობის გამო მან ჭამა შეწყვიტა და ბოლოს ისე დახუჭა თვალები, თითქოს მიიძინაო.

მოკვდა კაპიტანი და მასთან ერთად რაღაც დიდებული და გასაოცარიც გაქრა ამ ცხოვრებიდან.