მუსოლინი დონ კიციოს შეხვდა. ნათლიამ ხელიც მოუთათუნა. მუსოლინი მოიღუშა. დონ კიციომ მისი რეაქცია შენიშნა და გაიცინა:
- აქ სიცილიაში, ჭეშმარიტი ხელისუფალი მე ვარ, - დონ კიციო წამით გაჩუმდა, - ხვალ პალერმოს მთავარ მოედანზე სიტყვა უნდა წარმოთქვა, ასეა? თუ მე ვიტყვი იქ არავინ მოვა, შენი რამდენიმე ფანატიკოსი მხარდამჭერის გარდა, რომლებიც თავს ფაშისტებს უწოდებენ.
მართლაც, როცა მუსოლინი პალერმოს მთავარ მოედანზე მივიდა, იქ მისი ორმოციოდე თანამოაზრის მეტი არავინ დახვდა. აღშფოთებულმა დუჩემ სიტყვა ცარიელ მოედანზე წარმოთქვა.
- მაფია განადგურებულ იქნება! გესმით, ნათლიებო! მე თქვენ მოგსპობთ, მოგკლავთ, ცოცხლად დაგმარხავთ! ამას გეუბნებით მე, ბენიტო მუსოლინი!
მეორე დილით დუჩე რომში დაბრუნდა.
„ნათლიებს“ მუსოლინის მუქარა სასაცილოდაც არ ეყოთ. მათ კარს მომდგარი რეალური საფრთხე ჯეროვნად ვერ შეაფასეს.
მუსოლინი საომრად იყო განწყობილი. ახლა აუცილებელი იყო პალერმოს პრეფექტად ენერგიული კაცის დანიშვნა, რომელსაც კომპლექსები არ აწუხებდა და ყველაფერს იკადრებდა.
- არსებობს ასეთი კაცი, მას ჩეზარე მორი ჰქვია!
მუსოლინიმაც ბრძანა მორი მასთან მიეყვანათ.
ჩეზარე მორი (1861-1942) ბავშვთა სახლში გაიზარდა. სწავლობდა ტურინის სამხედრო სასწავლებელში. მორიმ სახელი გაითქვა, როგორც მაღალი რანგის პროფესიონალმა და საოცრად დაუნდობელმა პიროვნებამ. დაკითხვების დროს ის ხმას არასოდეს აუწევდა, პატიმარს მშიდად, მეგობრულად ესაუბრებოდა. ყავითაც უმასპინძლდებოდა. შემდეგ კი აწამებდა. ამას მშვიდად, აუღელვებლად აკეთებდა, თითქოს წამებას თავისი ქორეოგრაფია ჰქონდა, რომელსაც წლების განმავლობაში ხვეწდა.
ამგვარად, პალერმოს პრეფექტად, ანუ იქაური პოლიციის უფროსად მუსოლინიმ ჩეზარე მორი დანიშნა .