ძველი ქართველების (ალბად თეთრი გიორგის კულტის შემოსვლამდელი, შესაძლოა ამ კულტის დროინდელიც) ლოცვა, რომელიც შემდგომ ოსირისის ლოცვამ "მამაო ჩვენო"–მ ჩაანაცვლა.

"დიდო დედაო,

ცაო მშვენიერო მომცველო ყოველივესი,

შემქმნელო და დამბადებელო,

უსასრულო სამყაროში ჩაუტეველო,

უმცირესში ჩატეულო...

უწონ-უმანძილო, ცარიელავ და სავსევ,

უჟამო, უძრავო, წყვდიადო ცაო,

სივრცეში, დროში ნათელგამოვლენილო..

ერთო და ერთთა ერთობაო...

მომეც უფლება უფლებათა,

დავრჩე მართალი ჩემსავ უფალთან,

და სამართლიანი სხვათა მიმართ,

რათა დავიცვა ცის სიწმინდე,

და ვიყვე თავისუფალი,

ვითარცა შენ ცაო, თავნებაო!"