ამბავი კი დაიწყო ასე:

დარეკა ერთ დღეს დედას ტელეფონზე მისმა ბიძაშვილმა იმერეთიდან, ნოდარი ბიძიამ.

საერთოდ, ეს ჩვენი ქართული ხან გურული, ხან კახური, ხანაც იმერული კილოთი ლაპარაკი კიდევ ერთი მიზეზია იმისა, განსაკუთრებულად მიყვარდეს ჩემი ხალხი. დედამიწის არც ერთ განვითარებულ და ყველაზე დავარცხნილ ქვეყანაში არ არსებობს ვინმემ მსგავსი მშობლიური აქცენტით მოგიკითხოს, იუმორზე აღარაფერს ვამბობ, ერთი გურული ანეგდოტი მირჩევნია მთელი ჰოლივუდის კომედიებს ერთად აღებულს.

ჰოდა აი ასე უცებ, მოწმენდილ ცაზე დარეკა ნოდარი ბიძიამ და თქვა რომ სამი დღით თბილისში ჩამოდის ნატო მისი შვილი და ანუ ჩემი ნათესავი დედას მხრიდან.

ჩამოდის და ჩვენთან გაჩერდება.

ნატო ბოლოს ბავშვობაში მყავდა ნანახი, არც მახსოვს როდის. შავგვრემანი, ძალიან პუტკუნა და წითელლოყებიანი გოგო იყო, კეთილი და ხითხითა.

წლებია არაფერი აღარ ვიცოდი არც ნატოზე და არც მის ოჯახზე, დედა კონტაქტობდა მათთან და მეც დიდად არ ვინტერესდებოდი, ბუნდოვნად მახსოვს, დაკიდებდა ხოლმე ტელეფონს და მეტყოდა: გაიგეე, ნატოს შვილიშვილი გასჩენია. ნოდარი თურმე ვეღარ დადის, საწყალი.

ჰოდა მეც ცალყბად რაღაცას ვუპასუხებდი და ასე,

ერთი, რაც ზუსტად მახსოვდა ის იყო რომ ბავშვობაში ნატოს ნატოიას ვეძახდით ბავშვები.

და ერთი კვირის წინ ჩამოვიდა ნატოია ქალაქში გამოკვლევებზე.

მოვიდა ჩვენთან უშველებელი ჩანთით, ეხლაც არ ვიცი როგორ ასწია და მოერია.

როცა შენ უკვე შენი საკუთარი რუტინა გაქვს, გაქვს აწყობილი შენი გრაფიკი რაც არ უნდა არანორმალური იყოს ის, როცა ზიხარ შენს ნაჭუჭში და ეს ერთიდაიგივე ყოველი დღე შენთვის უკვე ნორმაა

იქ, იმ სამყაროში ნატოიას შემოსვლა, რბილად რომ ვთქვა არ მესიამოვნა.

ეს ნიშნავდა რომ, მე უნდა გამეცინა იქ, სადაც არ მეცინება, გამეღიმა ზრდილობიანად მაშინ, როცა სულაც არ მეღიმება და იმიტომ რომ სახლში უცხო ადამიანია, მე უნდა მქონოდა სულ უხერხულობის განცდა, მთელი სამი დღე.