საქართველო მეგობრული ქვეყანაა... მინდა ასე იყოს და მჯეროდეს და ვიმედოვნებ ასეცაა. საქართველოში მცხოვრები სომხები, აზერბაიჯანელები თუ სხვა ეროვნების წარმომადგენლები ჩვენი საზოგადოების სრულყოფილი წევრები არიან.

უყვართ, აფასებენ, სტკივათ, იზიარებენ...ყველა იმ ბედნიერებასა თუ პრობლემას, რომელიც საქართველოში ხდება...

მე ვიცი ბევრი არაქართველი, რომელიც სკოლის დასრულების შემდეგ სწავლას საზღვარგარეთ ან თავის მშობლიურ მხარეში აგრძელებს. ამ ფორმით ხედავენ მათ პირად განვითარებას. ზოგი ბრუნდება, ბევრი ალბათ არა...

თუმცა მე ასევე ვიცი და ვიცნობ ბევრ არაქართველს, რომელთაც უდიდესი სიყვარული აქვთ, აგრძელებენ აქ სწავლას და ყველანაირ განვითარებას, პირადულ ზრდას თუ კარიერულს, საქართველოში და ქართველების გვერდით ხედავენ ...

მინდა ყველანაირი ხელშეწყობა ჰქონდეთ ასეთი აზროვნების ადამიანებს, რომ იპოვონ ძალა და ფინანსური შესაძლებლობა, რომ შეეწინაღმდეგონ ხშირ შემთხვევაში ოჯახის წევრების ან მეგობრების აზრებს, რომლებიც ურჩევენ რომ სწავლა მოსკოვში ან სადმე სხვაგან გააგრძელონ. ადამიანები, რომლებიც ჩვენთან იბადებიან, იზრდებიან, ვითარდებიან, ჩვენ ჰაერს სუნთქავენ... ჩვენი საზოგადოების სრულფასოვანი წევრები არიან და ჩვენი სამშობლო ისეთივე მშობლიური უნდა იყოს მათთვის, როგორც ნებისმიერი ქართველისთვის.

მე ბევრი მოსწავლე მყავს, უკვე შემდგარი და განვითარებული. ვამაყობ მათი წარმატებებით და მომავალი მიზნებით... იმედი მაქვს ისინიც იამაყებენ მათი გადაწყვეტილელებით, იმით რომ მეგობრად საქართველო და ქართველები აირჩიეს...

სიტყვები, რომელიც მინდა გაგიზიაროთ, ერთ აზერბაიჯანელ გოგონას რამილა ალიევას ეკუთვნის. მას მე პირადად არ ვიცნობ, მაგრამ მისი წერილის წაკითხვა ნებისმიერ უცხო ადამიანს დაუტოვებს დადებით შთაბეჭდილებას ამ პიროვნების მიმართ. მინდა ქართული ენის დღე ამ წერილით მივულოცო ყველას!